Portfolio

Wodny roztwór soli kamiennej zwanej solanką o zagęszczeniu min 8-9% NaCl jest pompowany na górę tężni i stamtąd systemem rynien i zaworów rozprowadzony na górną powierzchnię tarniny. Spływające w dół strugi solanki rozbijając się wielokrotnie na krzakach tarniny oddają część wody w drodze parowania, zwiększając tym samym zawartość soli w wodzie. Wydajność tego procesu zależy od temperatury powietrza, siły i kierunku wiatru. Parująca woda unosi część stałych elementów solanki i tworzy, ten tak pożądany dziś, aerozol.
Ściany tężni są nachylone o pewien kąt, co ma na celu zwiększenie skuteczności procesu zagęszczania solanki, gdyż spadające na kolejne gałęzie krople cieczy odchylają swój bieg od pionu i gdyby nie trafiały na niżej położone gałęzie, spadałyby bezpośrednio na dół nie parując. Nachylenia ścian to efekt historycznie wypracowanych najbardziej optymalnych form obiektu ze względu na pozyskiwanie soli, jednak nie zabezpiecza całkowicie przed drobnymi kroplami, które spadają poza zarysem ścian i których ponowny spływ do zbiornika umożliwia odpowiednio szeroka dolna niecka tężni.

Generalna zasada jest taka, że im tężnia wyższa, tym skuteczniej zagęszcza solankę i wytwarza więcej aerozolu solankowego.

W celu stworzenia lepszych warunków na koncentrację aerozolu solankowego, współczesne tężnie, zasadniczo niższe niż historyczne, przyjmują różne formy architektoniczne i urbanistyczne.